Ik woon en werk als Biogravin in het mooie dorp Zuid-Scharwoude, dat onderdeel is van de gemeente Dijk & Waard (voorheen Langedijk), tussen Alkmaar en Schagen in Noord-Holland. Ik ben altijd een schrijver geweest. Gek op verhalen, taal en nostalgie. Mijn ambitie om fictie te schrijven struikelde op het feit dat ik zelf te weinig verbeeldingskracht had om een origineel verhaal te bedenken. Mijn verhalen werden altijd slechte kopieën van de vele boeken die ik las. Maar ik hield vol en langzaam begon het me te dagen. Ik hoefde niet zelf verhalen te verzinnen, want de verhalen bestaan al. Ze zijn overal. Ze hoeven alleen nog maar aan het papier toevertrouwd te worden.

Levensverhalen zijn de boeiendste verhalen die er zijn. Verhalen over levens van mensen zoals u en ik. Want: iedereen heeft een verhaal. En hoe mooi is het om zoveel mogelijk verhalen van dierbaren vast te leggen? In Italië hebben ze een mooi spreekwoord: ‘Quando muore un anziano, brucia una biblioteca.’ Dit betekent: ‘Als een oudere overlijdt dan verbrandt er een hele bibliotheek.’ Ik realiseerde me dit gelukkig op tijd met betrekking tot mijn eigen dierbare oma. Ik sprak vaak urenlang met haar over vroeger en haar verhalen waren altijd boeiend. Wat voor haar normale dingen waren, waren voor mij prachtige anekdotes uit een vervlogen tijd. De eerste biografie die ik schreef was die van haar. Het werd een prachtig boek, zo uit mijn oma’s geheugen. Verhalen uit een tijd die we anders dreigen te vergeten. Haar woorden, haar herinneringen aan jeugdperikelen, haar eerste dienstje, de oorlog en haar gezin. Mijn hele familie wilde een exemplaar en nu lezen achterkleinkinderen haar verhaal. Oma stierf in 2006, maar haar levensverhaal leeft voort.

We leven in een snelle tijd, we hebben social media en maken foto’s met onze telefoons. Ergens in een kast liggen nog oude fotoalbums te verstoffen. Maar wat zijn de verhalen achter die foto’s ook alweer? Mensen realiseren zich vaak niet dat ze op een goudmijn aan herinneringen zitten. We vergeten snel en zelfs vaak vertelde herinneringen vervagen ooit een keer. Daarom doe ik dit werk met zoveel liefde; we brengen het verleden nog één keer tot leven en leggen het vast voor later. Ooit leest een kind of kleinkind dit verhaal en zal het gevoel hebben vader, moeder, opa of oma alsnog of opnieuw te leren kennen. Dat is de bedoeling van een biografie.